To opowieść o organizacji z przełomu lat czterdziestych i pięćdziesiątych, do której należało niemal sto procent uczniów i studentów. Przesłanie ZMP brzmiało: „Od młodych ludzi zależy przyszłość naszego kraju, przyszłość socjalizmu, który młode pokolenie przeobrazi w powszechny dobrobyt i powszechne szczęście”. Dzisiejsi adwersarze, budowniczowie demokratycznego ładu Drugiej RP, z entuzjazmem śpiewali: „Naprzód młodzieży świata”, „Tysiące rąk, miliony rąk, a serce bije jedno”, zbierali na polach stonkę zrzuconą podstępnie przez amerykańskich imperialistów, budowali Nową Hutę i deklamowali na akademiach „Mądrość Stalina – rzeka szeroka”